تأثیر خوش بینی (تفکر مثبت) بر سلامت روانی و رضایت از زندگی: یک مدل روان شناختی از بهزیستی

مقدمه: رویکرد روان شناسی مثبت گرا تبلور گرایش در علم روان شناسی از پرداختن صرف به ترمیم آسیب ها به سمت ارتقای کیفیت زندگی است. این جنبش در پی آن است که از نقاط قوت انسان ها به عنوان سپری در مقابل بیماری روانی بهره گیرد . در این بین، خوش بینی به عنوان یکی از شاخص های اصلی این رویکرد طی یک دهه اخیر جایگاه ویژه ای را در حوزه بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر خوش بینی بر سلامت روانی و رضایت از زندگی انجام شد.   روش کار: در این بررسی مقطعی 178 نفر (86 زن و 92 مرد) از شاغلین به تدریس در مراکز آموزش و پرورش شهرستان رامشیر ارزیابی شدند. برای گردآوری داده ها مقیاس جهت مداری زندگی ( lot-r )، مقیاس سلامت عمومی ( ghq-28 )، مقیاس رضایت از زندگی (swls) و پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی به کار برده شد. برای تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه به روش سلسله مراتبی همزمان استفاده شد.   یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش، 16/32 سال (انحراف معیار70/5) بود. نتایج رگرسیون چندگانه به روش سلسله مراتبی همزمان، بیانگر معناداری نقش واسطه ای سلامت روان، در رابطه بین خوش بینی (001/0> p ) و رضایت از زندگی (001/0> p ) بود. همچنین ضرایب رگرسیون برای تأثیر خوش بینی بر رضایت از زندگی ) 48/0 b= ،61/4 t= )، خوش بینی بر سلامت روان (81/0= b ، 11/7= t ) به دست آمد.   نتیجه گیری: خوش بینی به واسطه افزایش سطح سلامت روانی، رضایت از زندگی را در پی دارد. همچنین متغیر خوش بینی دارای اثر مستقیم بر رضایت از زندگی است. به بیان دیگر خوش بینی با تأثیر بر نوع احساس ها و هیجان های فرد، نگرش مثبت و در نتیجه رضایت از زندگی را در پی دارد.